Milka

Pod Sochaczewem w wielkich stodołach stało stado koni powiązanych sznurami.
Wszystkie pasione w jednym celu. Oczywiście - nie uratujemy wszystkich. Choć serce nam pękało, rynek koni rzeźnych był, jest i zapewne będzie.
Pośród tych koni stały dwie wtulone w siebie klacze, nazwaliśmy je od razu Milka i Łatka. Z daleka niczym się nie różniły. Poza ogromnym spokojem.

Stały wpatrzone w ziemię, Milka przechodziła z nogi na nogę, Łatka uciekała zadem.
Zapytaliśmy o Milkę, o cenę. Handlarz nie chciał w ogóle z nami rozmawiać, powiedział, że Milka nie jest na sprzedaż. Podobnie jak Łatka.

Żadna ubojnia ani transport nie ma prawa przyjąć takiego zwierzęcia, dlatego Milka musi tu stać, przybierać na masie a handlarz czeka aż kopyto się zasuszy.

Tymczasem Milka nie może się ani położyć, ani odciążyć nóg - przestępuje jedynie w okropnym bólu z nogi na nogę i czeka na niewiadome. W oczach klaczki widać ogromny ból i poczucie beznadziei. Obok niej Łatka, łaciata nieduża klacz z ogromną raną na pachwinie. Handlarz chwali się, że uratował klaczy życie, kupił ją kiedy już nie wstawała, skóra i kości, a do tego rana zadana przez źrebaka, który szukał mleka - niedokarmiona klacz zaś już  go nie miała. Źrebaka już nie ma, jego mama została, aż rana się zasuszy.

Na naszych oczach kolega handlarza przynosi żyłkę, tłumaczą nam, że żyłką zaciskają dzikie mięso, które narasta na ranie, ale musi ich być kilku, bo  klacz ucieka i chce kopać, bo bez znieczulenia, ale tu takich metod sie nie stosuje jak znieczulanie, bo po co. Klacz na ich widok zaczyna się trząść. Chcemy ją złapać, wyprowadzić i uciąć ten proceder. Nie nadaje sie do ubojni dopóki rana krwawi.
Padają pomysły o przypaleniu rany, oczywiście bez znieczulenia. Podchodzimy do klaczy, przytula się, daje się wszędzie dotkąć, jest taka ufna i uległa.
Dowiadujemy się, że chodziła w rekreacji 2 lata, bardzo grzeczna, ale właścicielce znudziła się maść.