Ewita

18.03.2019

Ewita dziękuje za ocalone życie!

28.02.2019

Ewita nie słyszała ani o ustawie o ochronie zwierząt, ani o minimalnych warunkach utrzymania zwierząt gospodarskich. Stoi pokornie w zbyt ciasnej komórce, uwiązana za krótką liną, bez grama słomy pod zaniedbanymi kopytami. W tym wieku doskonale już wie, że koń na wsi słuchać się musi i że jak się jest grzecznym, to nikt nie bije. Przynajmniej nie tak często.

Właściciel, prosty chłop, kupił Ewitę na targu ze dwa lata temu. Miała robić w polu i rodzić źrebaki. Więc Ewita robiła. Od świtu do zmierzchu, jeśli było trzeba. Nikt nie zważał latem na upały, nikt nie zastanawiał się, czy zwózka drewna nie jest dla niej zbyt męcząca. Nikt nie patrzył, czy Ewicie nie jest za ciężko. Ot, żyła jak zwykły, wiejski koń. A ten ma pracować i przynosić zyski, a nie przysparzać zmartwień swojemu dobrodziejowi, który ją karmi.

Właściciel z pracy Ewity był zadowolony. Tyle że eksploatowana ponad siły klacz roniła kolejne ciąże. Przez dwa lata nie odchowała żadnego źrebaka. Nabawiła się za to opoi na nogach, obolałego kręgosłupa, obtarć od chomąta. Przerośnięte, zaniedbane kopyta bolą coraz częściej, więc Ewita kuleje.

Właściciel nie chce leczyć kulawej klaczy. Nie chce też dłużej jej trzymać. Wyliczył, że skoro Ewita nie może dać źrebaka, to lepiej wyjdzie na sprzedaniu jej do rzeźni. Za otrzymane pieniądze kupi młodszą klacz.

Ewita to koń w sile wieku. Koń zaniedbany, zmęczony. Koń, który nie miał lekkiego życia. Koń, który za lata wiernej służby człowiekowi, został skazany na rzeź.

Daliśmy właścicielowi zadatek. Jeśli do 18 marca dopłacimy 4200 zł, Ewita będzie żyła. Prosimy, pomóż odmienić los spracowanej Ewity. Dziś dla niej ważna jest każda złotówka.